Joga to system duchowy wyrosły w kulturze Indii. Jak jednak  podkreślają niektórzy nauczyciele - joga jest wartością ponadnarodową i ponad religijną. Joga jest bowiem rozbudowanym i precyzyjnym systemem doskonalenia swojego ciała, psychiki, umysłu i ducha.  

W ostatnich dziesięcioleciach joga niewątpliwie cieszy się coraz większym powodzeniem na Zachodzie. Ten wzrostowy trend zainteresowania zauważa się od lat 70-tych XX wieku. Jednym z jej pierwszych popularyzatorów byli m.in. Beatlesi - słynna brytyjska grupa muzyczna, którzy interesowali się naukami Maharishi Mahesh Yogi.

Lata siedemdziesiąte były jednak z wielu innych powodów okresem zwrócenia się ku duchowości - m.in. ku duchowości Wschodu i jodze. Styl życia, który rozwijał się na Zachodzie po drugiej wojnie światowej, zbyt mocno zwrócił się ku konsumpcji. Zaowocował to  powszechną utratą sensu życia. Ponadto - rozwijający się postęp techniczny wcale nie przyniósł ludzkości obiecanego raju i wolności od chorób, a wręcz przeciwnie - przyniósł w tamtym okresie widmo zagłady nuklearnej. 

Zatem joga stała się wielkim odkryciem, szansą i dopełnieniem zdobyczy kultury i duchowości Europy. Ciekawostką jest to, iż zasadniczo żadne systemy duchowe Europy nie mają pochodzenia europejskiego. Chrześcijaństwo, które kojarzy się nam jako rdzennie europejska tradycja wywodzi się przecież z Azji Mniejszej - Judea, z której pochodził Jezus leży na Półwyspie Arabskim (Azja Mniejsza), podobnie jak Babilonia, Syria itd.
Dlaczego zatem w latach siedemdziesiątych joga byłą tak wielkim dla kultury zachodu odkryciem? Prawdopodobnie dlatego, że Europejczycy, w procesie europeizacji chrześcijaństwa, stopniowo zapominali i gubili coraz więcej jego aspektów duchowych. Dowodzi tego choćby historia Europy i chrześcijaństwa. Z postaw typowo duchowych, gdzie liderami wspólnot byli natchnieni Duchem Świętym pneumatycy (wędrowni święci), chrześcijaństwo - w procesie europeizacji - stało się bardziej instytucją formalną, stosunkowo odległą od bezpośredniego doświadczania duchowości.

O ile we wczesnym chrześcijaństwie powszechnym zjawiskiem są najróżniejsze nadnaturalne fenomeny duchowe - takie jak uzdrawianie, lewitacja i manifestowanie mocy duchowych, to z czasem stają się one tylko wspomnieniem, a żywe i intensywne doznania duchowe zastępuje formalne wyznawanie dogmatów. Jednak formuły słowne bez ducha są niczym ciało bez duszy. 

Dlatego właśnie wiele osób Zachodu odkryło, że sfera mistycznych doznań Ducha, która w kulturze Zachodu stała się jedynie wspomnieniem o dawnych świętych, jest nadal żywa w wielu tradycjach jogi. 
Indyjscy mistrzowie wielokrotnie prezentowali swoje umiejętności i panowanie nad procesami ciała (np. zwalnianie lub zatrzymywanie akcji serca), psychiki i ducha. 
W świetle jogi i duchowości Wschodu, chrześcijaństwo mogło stać się na nowo zrozumiale, jako jeden z wielkich systemów duchowych, a nie sam tylko zlepek martwych dogmatów.

Obecnie joga znalazła sobie dosyć trwałe miejsce w kulturze Zachodu. Wiele osób w celach zdrowotnych uprawia hatha jogę - asany (postawy ciała) wykonywane w stanie skupienia i wewnętrznego rozluźnienia. Część ludzi praktykuje pranajamę - jogiczne techniki oddechowe o działaniu uzdrawiającym i przygotowującym do bardziej zaawansowanych medytacji. 
Rozwija się także radża joga (joga królewska) oparta na koncentracji i medytacji, czy laya joga i kundalini joga - oparte na pracy z czakrami (centrami energii psychicznej) i energią kundalinii.

Nie wydaje się, aby joga była w jakimś szczególnym konflikcie z kulturą zachodu i jego religią. Oczywiście - jej przeciwnicy uważają, że tak jest - że jest obca i nieeuropejska. Warto jednak zdać sobie sprawę, że także chrześcijaństwo ma swoje korzenie poza Europą.

W praktyce joga pomaga współczesnemu zachodniemu człowiekowi znaleźć większą równowagę wewnętrzną i zewnętrzną. Większość jej nurtów nie jest fanatyczna i dogmatyczna i z powodzeniem może być stosowana w życiu codziennego Europejczyka. 
Faktem jest, że w wydaniu zachodnim, praktykujący bardziej podkreślają walory zdrowotne i terapeutyczne walory jogi, podczas gdy na Wschodzie był to zwłaszcza system duchowy. Jednak być może kondycja współczesnego człowieka Zachodu jest na tyle znerwicowana i zablokowana, że w pierwszym kroku potrzebuje on zwłaszcza terapii. A takie walory niesie np. hatha joga, podobnie jak wywodzące się z Chin Tai Chi i Qi Gong. 

Wiele jednak osób pod wpływem jogi interesuje się medytacją. Jest ona ważnym filarem wszystkich systemów duchowych, i także w chrześcijaństwie wszyscy wielcy mistycy i święci uprawiali bądź to pogłębioną modlitwę kontemplacyjną, bądź medytację. Medytacja wchodzi zresztą w skład reguł wielu zgromadzeń zakonnych - jak choćby stanowi ona, obok pracy, podstawę reguły benedyktyńskiej.

Medytacja występuje w jodze bądź to w systemie radża jogi, gdzie szczególnie podkreślony jest jej aspekt koncentracji, silnej woli i opanowania, bądź w takich systemach jak np. dźniana joga, czy krija joga. W systemie krija jogi nauczanym przez linię wywodzącą się od Babadźiego i Joganandy medytacja oparta jest bardziej na kontemplacji miłości (niż na koncentracji i wysiłku) i w większym stopniu ma ona charakter pozawysiłkowy (tzw. medytacja uważności), co zbliża to ujęcie to tybetańskiej tradycji Dzogczen. 
Z kolei dźniana joga to inaczej "joga mądrości" - jej ujęcie jest dosyć zbliżone do nurtów buddyzmu - tzn. bazuje na wglądzie - poznaniu niedefiniowalnej podstawy rzeczywistości na drodze bezpośredniego wglądu duchowego.

Innym bardzo interesującym nurtem jogi jest Karma Joga. Karma joga to joga bezinteresownego działania - droga oczyszczania swojej karmy (egoistycznych zaciemnień) poprzez bezinteresowną służbę innym. Bezinteresowne działanie jest jogą, ponieważ za podstawę bierze sobie nie tyle egoistyczne i neurotyczne poczucie oddzielenia od innych, ale otwarcie się na jedność płynącą z duchowego źródła. 
Karma jogi naucza m.in. Sai Baba - słynny indyjski nauczyciel o właściwościach cudotwórczych. Mistrz ten propaguje ścieżkę karma jogi i bhakti jogi (duchowego oddania Bogu).

Joga bez wątpienia jest niezwykle cennym uzupełnieniem i dopełnieniem dla kultury Zachodu. Człowiekowi, który całkowicie zwrócił się w szukanie szczęścia jedynie na zewnątrz - wskazuje wartości, które tkwią także w jego wnętrzu (i wnętrzu innych ludzi). Przywraca takie wartości jak spokój, wewnętrzny pokój i przebaczenie. Dzięki jej metodom nauka o powszechnym miłowaniu bliźniego może wyjść spoza sfery czystej teorii i stać się naturalną częścią naszego codziennego doświadczenia.