Namkhai Norbu, zgodnie z ważną ideą Dzogczen, będąc w Tybecie uważany za wielkiego świętego, wybrał życie jako zwykły człowiek, intensywnie praktykując, a jednocześnie jednak czyniąc swoją praktykę niezauważalną (nie rzucającą się w oczy).
Na zewnątrz chodził do pracy, opiekował się rodziną i nikt nie podejrzewał go, ze jest on wielkim mistrzem tradycji Dzogczen i Nigmapa. 

Dopiero po wielu latach takiego życia i kontynuowania praktyk łącząc je z życiem codziennym, rozpoczął nauczanie innych.
Po przejściu na emeryturę uniwersytecką, mistrz oddał się bardzo intensywnemu nauczaniu, podróżując do tej pory po wielu kontynentach

Praktyka Dzogczen nie wymaga wierzenia w takie, czy inne dogmaty i wyznawanie takiego lub innego światopoglądu.
Podstawą jest zrozumienie funkcjonowania naszego umysłu. Zauważenie kiedy jesteśmy rozproszeni, i nauczenie się przebywania w nierozproszonym stanie umysłu.
Dlatego podstawą praktyki Dzogczen jest samo bycie uważnym i obecność.
W momencie, gdy nauczymy się być nierozproszonym, zrozumiemy czym jest kontemplacja, która jest naturalną łącznością ze swoją potencjalnością.

Wydaje się jednak, że jednostka powinna byc gotowa do wykroczenia poza wszelkie teorie i faktycznego spróbowania czym jest nierozproszenie.
Bez tego będzie jedynie zwolennikiem, czy przeciwnikiem nauk Dzogczen, ale nie doświadczy ich sedna, tego o co faktycznie w nich chodzi.

W tradycji Dzogczen podkreśla się rolę mistrza, który jednak nie ma stać się jakimś zarządzającym generałem, ale jest przyjacielem i partnerem na ścieżce duchowej.

Dzięki obecności i urzeczywistnieniu mistrza, uczeń może bardziej konkretnie doświadczyć stanu pełnej obecności a jego realizacja nie będzie tylko samą teorią.