Teoria medytacji

Medytację możemy potraktować jako jedną z najstarszych terapii ciało-umysł. Obecnie coraz bardziej zwraca się uwagę na wpływ umysłu człowieka na stan jego zdrowia,
dlatego niejednokrotnie podkreśla się ogromną wartość terapeutyczną i leczniczą medytacji.

Jednym z najprostszych wyjaśnień mechanizmów jakie zachodzą podczas medytacji jest teoria o równoważeniu się układu sympatycznego (adrenalicznego) i parasympatycznego (przywspółczulnego).
O ile działanie układu adrenalicznego jest ważny w sytuacjach wymagających wysiłku i mobilizacji, to działanie układu parasympatycznego pełni bardzo istotną rolę w procesie regeneracji organizmu.

Medytacja, na poziomie autonomicznego układu nerwowego, stymuluje aktywność układu parasympatycznego, poprzez co przyspiesza i zwiększa poziom regeneracji organizmu.
Chociaż funkcja ta jest bardzo ważna jeżeli chodzi o zdolności do odpoczynku fizycznego i psychicznego, to jednocześnie pełni bardzo istotną rolę w naszej zdolności do mobilizacji - im jesteśmy bardziej zregenerowani, tym poziom naszej skuteczności podczas mobilizacji jest wyższy.

W praktyce zatem, medytacja może być zarówno narzędziem do uwolnienia się od nadmiaru stresu i doświadczenia wewnętrznego spokoju, jak i jest środkiem sprzyjającym naszemu sprawnemu funkcjonowaniu w codzienności.
Medytacja uczy bowiem osiągania optymalnego stanu napięcia. KIedy nadmiernie czegoś chcemy, tak iż nas to przesadni spina czy wręcz paraliżuje, wtedy, pomimo włozenia bardzo dużej ilości energii - osiągamy mierny rezultat.
Optymalny rezultat osiągamy przez wypośrodkowany poziom napięcia i pobudzenia (równowagę pomiędzy mobilizacją, a relaksacją).
Wtedy nasz autonomiczny (podświadomy, niezależny od świadomych myśli) funkcjonuje optymalnie wydajnie, co oznacza, że nasza życiowa energia osiąga swoją optymalną drożność.

Odkryto jej bardzo dużą wartość medytacji w leczeniu chorób przewlekłych, m.in. chorób układu krążenia, należących do najpoważniejszych chorób cywilizacyjnych.

Regularne uprawianie medytacji zwiększa odporność organizmu, poprzez co zmniejsza się ogólna zachorowalność. Niektóre badania sugerują, że zdarzają się nawet przypadki remisji raka (choroby nowotworowej) na wskutek głębokiego praktykowania medytacji.

Medytacja wpływa na działanie ośrodkowego (centralnego) układu nerwowego, na co wskazują zmiany w wykresach fal EEG oraz badania metodą skaningową. Ponadto stwierdzono także jej wpływ na układ hormonalny, m.in. stwierdzono zwiększenie się poziomu melatoniny i DHEA, a spadek poziomu kortyzolu i TSH.
W niektórych państwach, m.in. w USA, powstają rzadowe programy wrażania terapii poprzez medytację przy leczeniu chorób przewlekłych.
Optymalnym stanem rzeczy byłoby, gdyby osiąganie równowago wewnętrznej (pomiędzy pobudzeniem a hamowaniem, pomiędzy reagowaniem na stres, a zrelaksowaniem się) jaką daje medytacja, stało się regularnym elementem współcześnie stosowanych technik w przypadku zaburzeń fizycznych i psychicznych.

Medytacja jest znajdywaniem równowagi pomiędzy własnym staraniem się o to, by było dobrze (zabieganiem o przebieg spraw i tor naszego życia) a współpracą z wyższymi duchowymi siłami kosmosu (nazywanymi Bogiem, Absolutem, Nieskończonością itp.).
Medytujący, będąc na poziomie swojego "ja" i świadomości, jednocześnie otwiera się na podświadome rezerwuary energii życia, jak i nadświadome światło Ducha.

"Bądź wola Twoja" to bardzo znany fragment modlitwy chrześcijańskiej dobrze oddający jedną z zasad medytacji - chociaż rozwijamy siłę woli, to jednak w stanie "nie-ja" potrafimy wejść w "wolicjonalną ciszę", w której liczy się nie tylko to, czego chcemy my, ale liczy się harmonia całego wszechświata, którego jesteśmy nierozłączną częścią.

Pojęcie "świętość", które jest w istocie bardzo bliskie znaczeniowo słowu naturalność, jeżeli mamy na uwadze pełną duchową naturalność - sięgającą jądra naszej egzystencji, a nie jedynie naturalność biologiczną - może być metodycznie przedstawione jako stan "nie-ja".

Jak zwracają uwagę wielcy praktycy medytacji "nie-ja" w istocie jest bliskie pojęciu "prawdziwe ja"; kiedy rozluźniamy wszystkie napięcia na punkcie naszych opinii, leków, niechęci, kiedy pozwalamy sobie na odczucie, w wewnętrznej ciszy, harmonii ze wszystkimi aspektami rzeczywistości, wtedy doświadczamy najbardziej prawdziwego ja.
Mówiąc językiem chrześcijan - "nie-ja" jest jakby "pokorą" - gotowością na otwarcie się Nieskończonej Mądrości Boga.

Ponieważ jednak medytacja opiera się na doświadczeniu, a nie na wierze w jakieś dogmaty, dlatego bardziej precyzyjnym określeniem tego otwarcia się na nieskończoność jest "nie-ja".
Nie-ja, to rozluźnienie napięć naszego ja/ego tak, by nasza świadomość mogła się się dopełnić nieskończonością życia i światła.

Podobnie jak wszyscy żyjemy, tak też każdy z nas może w jakimś, właściwym dla siebie, zakresie doświadczać medytacji.
Każdy z nas, nawet jeżeli nie posługuje się celowo i świadomie intuicją, korzysta w jakimś zakresie z witalnej energii przyrody i duchowej energii
Nieskończonego Źródła/Ducha.
Bez tego jego życie nie byłoby możliwe.
Wyobrażenia o samym tylko materialnym przebiegu procesów życiowych są jedynie koncepcjami naszego poziomu mentalnego i przejawem naszej zdolności myślenia - jednak są utopijne wobec faktów, które stają się bardziej jasne, gdy osiągamy większy wgląd w siebie.
Medytacja jest bardziej świadomym i celowym dostrajaniem się do rezerwuarów witalnej energii życia i świetlistej energii Ducha.
Dzięki temu także nasza logiczna zdolność myślenia działa w bardziej sprzyjającym środowisku (jest to środowisko większego odczucia energii i mniejszego odczuwania lęku),
a nasze ego wyraża siew bardziej zrównoważony
i dojrzały sposób.

powrót do góry strony

zamów: "Alchemia i moc medytacji"